Ik weet niet hoe het komt, maar ik zou nooit een zodanig Amerikaans klinkende plaat als deze verwachten van een jongeman uit Devizes in het landelijke Britse Wiltshire. Waarmee ik bedoel dat ik je klakkeloos zou geloven als je me zei dat dit uit de zuidelijke Verenigde Staten kwam of, hooguit uin Ontario, Canada.

Joe Edwards leeft al de helft van zijn nog altijd jonge leven in functie van deze debuutplaat: hij toerde Europa rond als ingehuurde drummer voor de Australische folkrockers van The Wishing Well, ging als zestienjarige opdienen in een koffiebar, maar liet die job al snel staan om in allerhande horecazaken te gaan optreden als coverartiest, die zowel B.B. King en Stevie Ray Vaughan als Jimi Hendrix op het repertoire had staan.

Tegelijkertijd ging hij ook muziek studeren in Liverpool en breidde daar zijn interesse uit naar het werk van Bob Dylan, Tom Petty, Paul Simon en James Taylor. Dat bracht hem ertoe beetje bij beetje te werken en schaven aan zijn eigen songs, die, zoals het hoort, handelen over onderweg zijn, ergens vandaan of ergens naartoe, over liefde, eenzaamheid en verlies. Kortom: Joe maakte zich de basisproducten eigen, die van een muzikant een singer-songwriter maken.

Na verloop van tijd werden de songs rijp geacht om opgenomen te worden en Joe ging op zoek naar een plaats en een producer: op achterkanten van zijn favoriete albums selecteerde hij namen en plaatsen en kwam hij uiteindelijk uit bij Nashville en bij Steve Dawson, meer dan begenadigd producer, in wiens handen veel dingen een upgrade krijgen, al was het maar omdat hij een adres- en telefoonboekje heeft, waarin zowat iedereen voorkomt, die er dezer dagen in Nashville echt toe doet én omdat hij erin slaagt haast ongemerkt het “less is more”-principe in zijn producties binnen te smokkelen.

Joe nam broer Alex mee om de drums te bespelen, hij deed zelf de vocals en de gitaar, Dawson deed er nog meer gitaar, dobro en pedal steel bovenop en belde in het voorbijgaan ook bassist Jeremy Holmes en toetsenist Chris Gestrin. en nauwelijks anderhalve week later waren de elf songs van Joe’s hand kant en klaar, ingeblikt en wel.

De debuutplaat is dus een feit en het is een mooi werkstukje geworden, waarin de reiziger Edwards heel vaak aan het woord is: Joe versleet nogal wat schoenen “on the road” en hield daar, zoals het in de titelsong klinkt “een open geest, een gevoel van wedergeboorte en een zuiver hart” aan over. Dat is alvast iets waar nogal wat mensen een leven lang niet in slagen. Joe reisde door Vietnam en Laos, van Azië tot Alaska en werkte in Egypte. Dat helpt om je blik op de wereld te verruimen en er songs als “Back on the Road” of “Capital Blues” aan over te houden. “Beth’s Song” is dan weer een hommage aan vrouwlief, terwijl de underdogs van onze maatschappij geruggensteund worden in het pamflet “Don’t Let The Bastards Get You Down”.

Bij momenten herinnert Joe’s aanpak nogal aan J.J. Cale, ik vermoed ook dat hij niet afkerig is van een stukje Ry Cooder. Normaal gezien had Joe deze dagen in Antwerpen en Brugge moeten spelen ter promotie van deze heel fijne plaat. Dat zal er dus nu, in Corona-tijd, niet van komen, maar uitstel hoeft -zo hoop ik toch- geen afstel te betekenen.

(Dani Heyvaert)